- Đurđevdan (6. maj) slavi se kao dan kada je Sveti Đorđe pogubljen zbog vere.
- Đurđic (16. novembar) obeležava prenos njegovih moštiju i obnovu hrama.
Sveti Đorđe je jedan od najpoštovanijih svetitelja u pravoslavlju, a u srpskoj tradiciji zauzima posebno mesto.
Zato se i slavi dva puta godišnje: 6. maja kao Đurđevdan i 16. novembra kao Đurđic. Iako je reč o istom svecu, praznici imaju različito značenje i ikonografski prikaz.
Đurđevdan je dan njegovog stradanja — kada je, kao rimski vojnik, odbio da se odrekne hrišćanske vere i bio pogubljen po naređenju cara Dioklecijana. U ikonama tog praznika prikazan je na konju, kako kopljem ubija aždaju. Ta scena se ne tumači doslovno, već simbolično: aždaja predstavlja zlo, mnogoboštvo, strah, a Sveti Đorđe je pobednik vere.
Iza njega se često nalazi ženska figura, koja se u predanju naziva carica Aleksandra — žena cara Dioklecijana koja je, prema predanju, poverovala u Hrista i umrla zajedno sa Đorđem. U nekim tumačenjima, ta figura simbolizuje i mladu hrišćansku crkvu.
Đurđic se obeležava kao dan prenosa moštiju Svetog Đorđa u grad Lidu, gde je podignut hram u njegovu čast. Na ikonama tog praznika prikazan je stojeći, u vojničkoj odeći, sa kopljem ili mačem — bez konja i bez aždaje. To je prikaz svetitelja kao zaštitnika i svedoka vere, bez narativne scene.
U srpskoj tradiciji, oba praznika imaju snažno uporište: Đurđevdan je i kalendarski i simbolički vezan za proleće, obnovu i snagu, dok je Đurđic tiši praznik, često krsna slava, vezan za trajanje i postojanost. Slaviti ga dvaput godišnje znači obuhvatiti i njegovu borbu i njegovu svetost. Pročitajte i šta ne sme da se radi otkako počnu "vučji dani".
