Najznačajnija srpska slikarka s kraja 19. i početka 20. veka bila je znatno ispred svog vremena. Ova intelektualka, osnivač Kola srpskih sestara, bolničarka dobrovoljac u Prvom balkanskom ratu i kasnije na frontu sa srpskom vojskom od 1913. do 1915, ali i prva žena ratni fotograf, sem što je izlagala i pratila zbivanja na evropskoj likovnoj sceni, trudila se i da svojim društvenim angažmanom doprinese opštem napretku.

Rođena je u Čačku 1873. godine u učiteljskoj porodici. Višu žensku školu završila je u Beogradu 1891, a već dogodine polagala ispit za nastavnicu crtanja, kada je i postala učenica Đorđa Krstića. On je uticao na nju da školovanje nastavi u Minhenu, i to u ateljeu slovenačkog slikara Antona Ažbea, a zatim i Julijusa Ekstera, jednog od osnivača minhenske secesije. Nadežda je izlagala u Parizu, na Jesenjem salonu, i u Zagrebu, u okviru grupe Medulić, u srpskom paviljonu na Međunarodnoj izložbi u Rimu, na Salonu internacionalne unije.

Godine 1900. imala je u Beogradu prvu samostalnu izložbu, kojom započinje njena slikarska karijera u Srbiji. Tri godine kasnije, zajedno s Delfom Ivanić, srpskom slikarkom i dobrotvorkom, i Milicom Dobrić osniva Kolo srpskih sestara. Tokom Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata bavila se i fotografijom.

Od 1960. godine u Čačku se održava slikarsko bijenale Memorijal Nadežde Petrović. O njenom umetničkom radu i društvenom angažovanju, a posebno o njenom dobrovoljnom radu kao bolničarke, mnogo je pisano u srpskoj štampi početkom 20. veka.

 Tekst: Lepa&Srećna