Gljive (pečurke) koje se pojavljuju na stablima Agaricomycetidae kao što je puza ili medenjača (Armillaria mellea) ili pak Laetiporus sulfurous (šumsko pile), ubedljivo su najštetnije. Pečurke puze i rastu u "buketima" pri dnu trulog drveća u vlažnim letnjim mesecima i u jesen. Laetiporus sulfurous izaziva truljenje središnjeg dela, što može da dovede biljku u opasnost od lomljenja usled jakog vetra.
Sporonosno telo ("klobuk") je veliki, mesnat, težine i do 20 kg, lepezastog oblika s neravnim rubom. Iz drveta obično raste više gljiva, jedna iznad druge. Gljivica koja izaziva pepeljastu prevlaku na listovima je npr. pepelnica na javoru (Uncinula bicornis) i ružama (Sphaeroteca pannosa). Bele naslage na površini listova formira micelija koja se zakači na površinu lista i tako se snabdeva hranljivim materijama.
Površinske micelije su nosioci spora. Spore koje se formiraju u leto (konidije) doprinose širenju gljivice. Telašca nastaju tek krajem vegetativnog perioda topljenjem različitih gljivičnih niti na površini napadnutih organa biljaka. Oni isto tako sadrže spore (Ascospore). Spore pepelnice ruže održavaju se u spoljašnjem sloju pupoljaka i to najčešće na vršnim pupoljcima. Gljivica koja izaziva čađavost živi u opalom lišću. Uklanjanjem i uništavanjem opalog jesenjeg lišća može da se smanji opasnost od infekcije u proleće.
Drugačija je situacija sa Gymnosporangium fuscum. Nova infekcija kruške u proleće dešava se putem spora inficirane kleke. Nectria cinnabarina, gljivica koja se javlja na granama i stablima listopadnog drveća i uzrokuje rak kore, može dalje da se razvija na izumrlim biljnim ostacima. Mlada stabla ne treba saditi u blizini starih zapuštenih voćaka. Ne treba đubriti preobilno azotom. Zaraženi delovi biljaka odstranjuju se testerom a ne nožem, i pale. Preventivna zaštita je prskanje bakarnim preparatima.
